Waarom ik nooit meer zeg "Dat kan jij wel!"

Waarom ik nooit meer zeg ‘Dat kan jij wel!’?

Oei! Deze zin ‘Dat kan jij wel’ is meerdere keren uit mijn mond gekomen hoor. Oh jawel!

En vanaf nu, doe ik het niet meer.

Weet je waarom niet?

Met deze zin probeer je iemand te overtuigen. En wanneer jij iemand probeert te overtuigen, het woord zegt het al, over- tuigen, probeer je dus jouw mening, jouw visie op te dringen aan de ander. En dat gaat je never-nooit-niet lukken.

Oeps, heb je het wel al gezegd ‘Jij kan het wel’ geen nood! Je mag je kind best proberen te overtuigen en geruststellen en dat duwtje in de goede richting te geven…. Werkt dat echter niet? Dan kun je beter over gaan op het volgende…..

Sommige kinderen vinden bepaalde opdrachten of situaties spannend. Het zijn vooral de kinderen die van nature al wat terughoudend en risico vermijdend zijn, deze kinderen kunnen ook een verminderd zelfvertrouwen hebben. Als deze kinderen zeggen ‘ik kan dat niet’ of ‘ik durf dat niet’ , dan doen ze letterlijk een stapje naar achteren. Als kinderen een stapje naar achteren zetten is dat een terugtrekkende bewegingen, en meestal is er dan enige vorm van angst te bespeuren. Maar niemand wil dat je als een angsthaas gezien wordt. Daarom worden er argumenten verzonnen om niet bij de angst te hoeven komen.

Wat wij als volwassenen dan zeggen tegen de kinderen ‘ah joh, dat kan jij wel’ en dan doen wij vaak er nog een schepje bovenop met ‘je gaat het vast heel leuk vinden’. Wat gebeurt er dan met het gedrag van het kind? Die voelt zich niet serieus genomen en gaat nog een tandje bij zetten met piepen, miepen, huilen en wellicht schreeuwen. En dan ontstaat er als vanzelf een patroon.

Wat dan wel?

Erkennen in de angst. Dus niet zeggen ‘dat kan jij wel’ maar ‘ja, lastig he, het is ook een beetje spannend, of eng….’

Het verschil is dat het kind zich gehoord voelt en weet dat er naar hem/haar geluisterd wordt. En dat jij hem/haar serieus neemt. Vervolgens kun je vragen wat dan zo lastig is voor hem/haar en hoe het de vorige keer is gelukt?  Door deze vragen te stellen gaan zij nadenken over de lastige of moeilijke situatie en hoe ze deze aan gaan pakken, ook leg je het probleem weer terug bij hen zelf. Hierdoor groeit het zelfvertrouwen en misschien kan jij na afloop wel zeggen: ‘Zie je dat je het wel kon?’ En als het gelukt is he, oh boy, peper het dan helemaal in hoe geweldig en hoe knap je het vindt dat je kind het toch voor elkaar heeft gekregen. Vooral het “proces van” benadrukken. Zo dat is voor de volgende keer getackeld.